Βγαλμένος από το Λυκόφως του Ράγκναροκ ή ένα sci-fi βιονικό μέλλον; Ο Γιώργος Καραμάνος μετράει τα ρεκόρ του Ερλινγκ Χάαλαντ, αλλά αφηγείται μία ιστορία για τη μαγεία του αρτίστα της μπάλας που έχει εκλείψει.
Το Ράγκναροκ αποτελεί ένα τρομερά σημαντικό στοιχείο για την
κατανόηση της σκανδιναβικής κοσμοαντίληψης και έχει ειδική βαρύτητα ως προς την ερμηνεία πολλών πτυχών του σκανδιναβικού πολιτισμού. Ως όρος έγινε διάσημος χάρη στην τετραλογία όπερας του Ρίχαρντ Βάγκνερ, «Το δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν», στην τελευταία εκ των οποίων έδωσε το όνομα "Götterdämmerung", μια γερμανική μετάφραση του Ράγκναροκ που σημαίνει "Λυκόφως των θεών".Η μοναδικότητα της έννοιας του Ράγκναροκ, έγκειται στο γεγονός πως οι θεοί, με αρχηγό τους τον Θορ, μέσω προφητείας γνωρίζουν ήδη τι θα συμβεί: πότε θα διεξαχθεί η μάχη, ποιος θα σκοτωθεί από ποιόν κλπ. Κατανοούν επίσης την αδυναμία τους να εμποδίσουν την διεξαγωγή της μάχης κόντρα στους εχθρούς τους, τους Γίγαντες που έχουν αρχηγό τον Λόκι. Παρ' όλα αυτά αντιμετωπίζουν θαρραλέα το σκοτεινό τους πεπρωμένο. Αυτό συνδέεται με τις πολεμικές κοινωνίες των Βίκινγκ, όπου το να πεθάνεις στη μάχη ήταν αξιοθαύμαστο. Η πίστη αυτή μεταφέρθηκε και στο Πάνθεόν τους, του οποίου οι θεοί δεν είναι αιώνιοι. Μια μέρα θα σκοτωθούν.
Ξεκινώντας λοιπόν αυτό το κείμενο, δεν μπορούσα με απόλυτη βεβαιότητα να τοποθετήσω τον Ερλινγκ Χάαλαντ ξεκάθαρα μέσα στον μυθικό κόσμο του Ράγκναροκ. Με βάση το θηριώδες παρουσιαστικό του, θα έλεγες εύκολα ότι είναι η επί της Γης προσωποποίηση του Οντιν ή και του ίδιου του Θορ. Υπάρχει όμως και αυτή η βιομηχανική τοποθέτηση του στο χορτάρι, η οποία τον καθιστά το πιο βιονικό άτομο που έχει πατήσει ποτέ του ποδοσφαιρικό τερέν. Ένα πλάσμα βγαλμένο από τα εργαστήρια του sci-fi μέλλοντος, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν σε αδιανόητο προγραμματισμό και που το καθιστούν ασταμάτητο.
Κάπως έτσι λοιπόν o Ερλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ καλπάζει με τα 194 εκατοστά του και το μυώδες κορμί, απτόητος προς το πεπρωμένο του, το οποίο είναι η κορυφή. Τον Ιούλιο θα γίνει 21 ετών και είναι ήδη καιρός που καταρρίπτει αδιανόητα ρεκόρ, ακόμα και στο Champions League. Όπως την Τρίτη, όπου κόντρα στη Σεβίλλη, έγινε εκείνος που χρειάστηκε λιγότερα παιχνίδια (μόλις 146) ώστε να φτάσει τα 100 γκολ, δείχνοντας σε Νεϊμάρ, Μπαπέ, Μέσι, Ιμπραΐμοβιτς και Κριστιάνο Ρονάλντο πώς γίνεται άμεσα η δουλειά.
Ο Τύπος είναι καθαρόαιμο. Όταν ξεκινάει τις κούρσες του, όταν παίζει με πλάτη και γυρίζει το κορμί του στην περιοχή, το ότι δεν γίνεται να τον μαρκάρει κανείς και με τίποτα, τον καθιστά ήδη ως τον σημαντικότερο σέντερ φορ της επόμενης μέρας του παιχνιδιού. Κι εκεί έρχεται η μοναδική αντίθεση, η μοναδική απορία: «Είναι ο Χάαλαντ ο τύπος του επιθετικού που γουστάρεις να βλέπεις;» Και η μάλλον αιρετική, προσωπική απάντηση είναι πως: «Όχι, δεν είναι, επειδή πάντοτε ήμουν με τους πιο ευάλωτους και λεπτεπίλεπτους αρτίστες»!
Μάλλον είναι και ο λόγος που στο δίπολο της «περασμένης ήδη;» εποχής ήμουν πάντοτε με τον Μέσι. Η οξυδέρκεια, τα curler τελειώματα σε πρώτο χρόνο, οι λόμπες και οι απότομες αλλαγές κατεύθυνσης είναι εκείνες που ακόμα με μπορούν με κάνουν να ξεσηκωθώ και να βρεθώ σε χιλιοστά του δευτερολέπτου, από τον καναπέ, στον αέρα. Ισως να πρόκειται για κάποια ανεξερεύνητη ελαττωματική διεργασία του εγκεφάλου μου. Του πώς αντιλαμβάνεται το παιχνίδι. Αυτή η διεργασία που πάντα κράτησε σαν αγαπημένο μου φορ όλων των εποχών τον Ραούλ Γκονθάλεθ Μπλάνκο.
Προς Θεού. Είναι τέλειο που έχει εμφανιστεί αυτό το δίμετρο παλικάρι και προκαλεί θαυμασμό με τα καμώματά του. Μόνο που εγώ εξακολουθώ να μπερδεύομαι με δαύτον. Αν ξεπήδησε από τη σκανδιναβική μυθολογία ή από έναν μακρινό, εξωγήινο πλανήτη του απώτερου μέλλοντος. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να με ξεσηκώσει για κανέναν λόγο περισσότερο από την πλαστικότητα του Κιλιάν Μπαπέ, όταν εκείνος φαλτσάρει τα πλασέ του μιμούμενος τόσο τέλεια τον Τιερί Ανρί.
Για κλείσιμο λοιπόν, θα αφηγηθώ μία ιστορία, για το ορίζει αυτό το φινετσάτο, αρκετά πιο λατίνικο, jogo bonito. Και εάν αυτή είναι αληθινή ή προϊόν μυθοπλασίας, ελάχιστη σημασία έχει…
«Το 1935 η Εστουδιάντες Λα Πλάτα αγωνιζόταν στη Β’ Κατηγορία της Αργεντινής. Αν και δεν έπαιζε με τους μεγάλους, το “Χόρχε Λουίς Ιρσι” ήταν πάντοτε γεμάτο και στην περιοχή του Λα Πλάτα άπαντες μιλούσαν για τα κατορθώματα των επιθετικών της. Την πεντάδα στη γραμμή κρούσης της μάλιστα την αποκαλούσαν «Los Profesores». Ηταν δηλαδή οι Καθηγητές στην ομάδα των Φοιτητών. Υπήρχαν όμως δύο συγκεκριμένοι Δάσκαλοι που ξεχώριζαν από τους άλλους: ο Αλμπέρτο Σοσάγια και ο Αλεχάντρο Σκοπέλι.
Ο πρώτος ήταν ένας θηριώδης σέντερ φορ και ο δεύτερος ένας αρρωστημένα ντριμπλαδόρος εξτρέμ. Για τον Σοσάγια σημασία είχε μόνο το γκολ. Πηδούσε πιο ψηλά απ’ όλους, έτρεχε πιο γρήγορα και δεν μπορούσε να τον σταματήσει καμία άμυνα. Ο Σκοπέλι πάλι ήθελε απλά να περνάει κάθε αντίπαλό του από δύο φορές, να κάνει sombreros, gambetas και κάθε άλλην ορολογία που έχουν εφεύρει οι Λατίνοι για να περιγράψουν τα τσαλίμια τους.
Στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς λοιπόν, η Εστουδιάντες ήθελε τη νίκη, ώστε να πάρει τον τίτλο και να ανέβει Κατηγορία. Στο 88’ το ματς ήταν στο 0-0. Εφταιγε μάλλον ο Σκοπέλι και το ότι ντρίπμπλαρε ξανά και ξανά. Τότε τον πλησίασε θυμωμένος ο ψηλός Σοσάγια και του είπε με αγριεμένο ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις: “Φτάνει πια. Απλά κάνε μου μία σέντρα χωρίς πολλά πολλά και εγώ θα βάλω το γκολ”. Και έτσι συνέβη. Ο Σκοπέλι απλά σέντραρε, ο Σοσάγια έβαλε το γκολ και στο φινάλε έτρεξε κοντά του και του είπε: “Είδες; Ηταν τόσο απλό”. Και τότε, παρά την άνοδο και τον τίτλο, ο Σκοπέλι σήκωσε το κεφάλι και του απάντησε με ένα παράδοξο θλιμμένο ύφος: “Ναι, αλλά δεν το ευχαριστήθηκα”»!
ΥΓ.: Η αλήθεια βέβαια στο ποδόσφαιρο βρίσκεται πάντα κάπου ανάμεσα στην ουσία-αποτέλεσμα και στην απόλαυση. Και αφού τα έβγαλα από μέσα μου, ξέρω ότι θα είμαι εδώ για να καταγράφω όσα φοβερά έχει να πετύχει μεγαλώνοντας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου