Στη γαλλική και ευρωπαϊκή κοινωνία των τελευταίων αιώνων, ο ποιητής Ντε Φοντενέλ εμφύσησε την πεποίθηση πως «ο άνθρωπος πολλές φορές συναντά το πεπρωμένο του στον δρόμο που διάλεξε για να το αποφύγει». Για τον Αντρέ-Πιέρ Ζινιάκ, η ζωή και η καριέρα του κινήθηκε στον άξονα της σύγκρουσης μεταξύ μοίρας, προέλευσης, καταβολών. Μία «μάχη» ανάμεσα στο αναπόφευκτο και το ανέφικτο. Τι μπορούσε να πετύχει, τι πέτυχε και «τι θα γινόταν αν». Οι υποθέσεις, όμως, διαλύθηκαν εμφατικά όταν αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο που του υπέδειξε η ταπεινή, τσιγγάνικη καρδιά του. Πλέον, οι εκβολές του τον βγάζουν αντιμέτωπο με όλα όσα άφησε πίσω, στο πεδίο ενός παγκόσμιου τελικού.
Το καλοκαίρι του 2015, ο μεγαλωμένος στην κοινότητα των Μανούς στη Μαρτίγκ της Μασσαλίας, Ζινιάκ (ξάδερφος του Γιοάν Μολό του Παναθηναϊκού), αποφασίζει στην πιο σταθερή, παραγωγική ποδοσφαιρικά ηλικία του (29 ετών) να αλλάξει ομάδα, χώρα και ήπειρο. Μετά από μία σεζόν στην οποία πέτυχε 21 τέρματα στο γαλλικό πρωτάθλημα με τη Μαρσέιγ (πάνω από το δίδυμο σκόρερ των Παριζιάνων πρωταθλητών, Καβάνι-Ιμπραΐμοβιτς), υπό τις οδηγίες του (προσωπικού) δασκάλου Μαρσέλο Μπιέλσα, αιφνιδιάζει τους ευρωπαϊκούς μνηστήρες: την Ίντερ, τη Λυών και κάμποσα κλαμπ της Premier League που τον είχαν στο στόχαστρο. Αντ’ αυτού, επιλέγει να συνεχίσει το ταξίδι του βίου του πέρα από τον Ατλαντικό. Στο Μεξικό, συγκεκριμένα και τη Liga MX. Έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο, που φαινομενικά υποβάθμιζε τα στάνταρ ενός τοπ-σκόρερ με στόχο να βρίσκεται στο Euro του 2016 που θα διεξαγόταν στο σπίτι του.
Σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, καμία από τις δύο πλευρές δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο ευεργετημένες θα έβγαιναν από αυτή την εξέλιξη. Στα 35 του πια, ο Ζινιάκ περπατά στους δρόμους του Σαν Νικολάς ντε λος Γκάρσα, περιοχής που εδράζεται η Τίγκρες, ως ένας ζωντανός-θρύλος. Ως ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του κλαμπ (147 γκολ με το προηγούμενο ρεκόρ να είναι 105), ως ο ηγέτης που έβαλε το κλαμπ στον χάρτη των μεγάλων κι όχι απλά πλούσιων δυνάμεων του μεξικάνικου ποδοσφαίρου.
H Cemex, πολυεθνική κατασκευαστική εταιρεία-κολοσσός με έδρα το Μοντερέι που ελέγχει την Τίγκρες, δεν είχε την παραμικρή διστακτικότητα να χαρίσει στον Γάλλο στράικερ, που είχε καταφτάσει στη χώρα ως η απόλυτη ατραξιόν, μισθό 3,6 εκατ. ευρώ ετησίως. Συμβόλαιο δέκα φορές μεγαλύτερο από του μέσου παίκτη στη μεξικάνικη λίγκα. Αυτά, όμως, που πήρε πίσω από τον Ζινιάκ ήταν πολλαπλάσια.
Μέσα στις έξι σεζόν που έχει διανύσει με τη φανέλα των «Auriazules» (χρυσό-μπλε, τα χρώματα της ομάδας), η Τίγκρες πανηγύρισε εννέα τρόπαια: Τέσσερα πρωταθλήματα (τρία Απερτούρα, ένα Κλαουσούρα), τρία Σούπερ Καπ Μεξικό, έναν διακρατικό τίτλο Μεξικό-ΗΠΑ και κυρίως, το Champions League της Βόρειας Αμερικής στα τέλη του 2020. Όλα μαζί κάνουν σχεδόν τα διπλάσια από όσα μετρούσε σε επίπεδο πρώτης κατηγορίας ο σύλλογος από την ίδρυσή του το 1960. Ο «Mr. Liguilla», βαφτισμένος έτσι λόγω της έφεσής του να σκοράρει κατά ριπάς στα play-offs του Απερτούρα και του Κλαουσούρα, στα πιο κρίσιμα, δηλαδή, ματς της σεζόν, έγινε ο απόλυτος σταρ στο «Estadio Universitario».
Ο τριψήφιος αριθμός τερμάτων σαφώς συνέβαλε σε αυτό, αλλά δεν ήταν ο Νο1 παράγοντας. Στον Ζινιάκ, οι οπαδοί της Τίγκρες αντίκρισαν το σύμβολό τους, τον παθιασμένο γίγαντα που η ψυχοσύνθεσή του ταυτιζόταν με τη δική τους. Ο Αντρέ-Πιέρ, ο παίκτης που ελάχιστοι στην ομάδα γνώριζαν πριν από την άφιξή του, εισέπραξε όλη την αγάπη που πιθανόν θα λάμβανε σε ολόκληρη τη σταδιοδρομία του στη Γηραιά Ήπειρο. Αγάπη, ευγνωμοσύνη, σεβασμός όχι μόνο από τους φίλους της Τίγκρες, αλλά από τους απανταχού φιλάθλους στο Μεξικό. Μετά τον θρίαμβο επί του Λος Άντζελες στον τελικό του Ορλάντο στις 22 Δεκεμβρίου του 2020, η Τίγκρες προκρίθηκε για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.
Χάρη στον Ζινιάκ και τα τρία γκολ που πέτυχε σε προημιτελικό και ημιτελικό κόντρα σε Ουλσάν και Παλμέιρας, η σημαία του Μεξικό θα κυματίσει για πρώτη φορά σε τελικό στην ιστορία του θεσμού. Στον τελικό του Κατάρ, εκεί όπου παραμονεύει η παντοδύναμη φέτος Μπάγερν Μονάχου, στο παιχνίδι που το παρελθόν του Αντρέ-Πιέρ Ζινιάκ τον καλεί σε «μονομαχία».
Αν ο Ζινιάκ ήταν ο φυσιολογικός ευρωπαίος σκόρερ και είχε αρνηθεί την προοπτική του μεξικανικού πρωταθλήματος, πιθανόν θα συνέχιζε σε ομάδα επιπέδου Champions League. Γιατί όχι του βεληνεκούς των Βαυαρών, έστω και σε ρόλο συμπληρωματικού φορ. Απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του Χάνσι Φλικ, κοντράρεται για πρώτη φορά μετά την αποχώρησή του με την ευρωπαϊκή ελίτ. Συναντά ουκ ολίγους συμπατριώτες του, κάποιους μετά από καιρό, κάποιους άλλους για πρώτη φορά (Παβάρ, Σαρ, Ερναντέζ, Κομάν, Τολισό), παίκτες που πολύ δύσκολα θα είχαν την εσωτερική «φλόγα» και κατεύθυνση για να ακολουθήσουν το μονοπάτι που ακολούθησε εκείνος το καλοκαίρι του 2015.
Συναντά παλιούς γνώριμους, αντιπάλους της μιας βραδιάς, όπως ο Αλφόνσο Ντέιβις, που σε ηλικία 16 ετών είχε παίξει με το Βανκούβερ κόντρα στην Τίγκρες του Ζινιάκ, ο οποίος μετά το ματς του είχε χαρίσει τη φανέλα του. Περισσότερο από κάθε άλλο(ν), όμως, ο Βασιλιάς της Τίγκρες και του μεξικάνικου ποδοσφαίρου του σήμερα, συναντά τον προορισμό που του «επέβαλε» από μικρός η ευρωπαϊκή του ταυτότητα. Εκείνον που αψήφησε παραδειγματικά, για να γίνει θρύλος και να βρει την πατρίδα που αρμόζει στο ξεχωριστό, τσιγγάνικο «χαρμάνι» ενός Μανούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου