Ενα σονέτο για τη Δεσκάτη

ΔΕΣΚΑΤΗ

Σταχτιά γραμμή απλώνουνται ως πέρα

με μια ψηλότερη κορφή, μαχαίρα,

τα σκυθρωπά Καμβούνια, που στις σπηλιές τους

οι Κένταυροι εχτίσαν τις φωλιές τους.

Στα πόδια τους απλώνεται μια κόρη

κι ως είν’ γυμνή τη δέρνει ξεροβόρι.

Είν΄ οι γονείς, τ’ αδέλφια μου και κάτι:

οι δρόμοι που σεργιάνισ΄ η αγάπη.

Σκλάβο η κόρη αυτή εμένα σέρνει.

Κάθε φορά που να τη δω αργώ

βαρύς είν΄ ο καημός οπού με δέρνει.

Με της ψυχής τα μάτια μου Δεσκάτη

κοιμούμαι ή αγρυπνώ θε να σε δω.

Μ’ αν δε σε δω, ώρες δεν κλείνω μάτι.

Με πλούσιο συγγραφικό και εκδοτικό έργο, τιμημένος από την Ακαδημία Αθηνών και με πανελλήνια αναγνώριση, ο Κώστας Σπανός είναι ιστορικός, λαογράφος και ερανιστής δημοτικών τραγουδιών.

Μια άλλη διάσταση της συγγραφικής του διαδρομής θέλει να δείξει το παρόν σημείωμα: αυτήν του ποιητή. Το 1974, στη Λάρισα, είχε εκδώσει την ποιητική συλλογή “Συγκομιδή” από τις εκδόσεις της “Θεσσαλικής Εστίας”, όπου συγκέντρωσε νέα και προηγούμενων ετών δημοσιευμένα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά ποιήματά του. Από τη συγκεκριμένη συλλογή προέρχεται το σονέτο “Δεσκάτη”, που η πρώτη του δημοσίευση είχε γίνει στην εφημερίδα “Μακεδονία” της Θεσσαλονίκης στις 20/3/1971.

Ενα σονέτο αναγεννησιακού τύπου, σε ομοιοκατάληκτους ιαμβικούς ενδεκασύλλαβους στίχους, έμπλεο συναισθηματικής φόρτισης, τεχνικής αρτιότητας και νοηματικής σαφήνειας, με αβρότητα ύφους και λυρικό παλμό, όπου φανερώνεται έκδηλα η απαράμιλλη και ανιδιοτελής αγάπη του για τη γενέτειρά του.

Γιώργος Διαμάντης

 

πηγη: polispost.com