ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ “ΨΕΜΑΤΑ” Όχι εμφυλιοματικές κραυγές για τα 12 μίλια.

 

Του Φώτη Σιούμπουρα

Το «εθνικιστικό παιχνίδι δύναμης», στο οποίο επιδίδεται ο Ερντογάν, όχι μόνο θέτει τη διεθνή τάξη υπό αμφισβήτηση, αλλά και τοποθετεί την πιθανότητα στρατιωτικής σύγκρουσης Ελλάδας-

Τουρκίας εντός ρεαλιστικής προοπτικής. Όμως πόσο πράγματι είναι σοβαρά να συμβεί κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση, που το Oruc Reis πλέει σχετικώς κοντά στο Καστελλόριζο , παραβιάζοντας την ελληνική, πλην όμως μη οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα των 12 ναυτικών μιλίων ; Το βέβαιο είναι ότι η Άγκυρα επιχειρεί να υποβάλει την Ελλάδα συνεχώς σε πόλεμο νεύρων και φθοράς , καθώς με την αποστολή του Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα της Αν. Μεσογείου επιδιώκει να αμφισβητήσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Συγχρόνως θέλει να δοκιμάσει τις αντοχές τόσο της Αθήνας όσο και της διεθνούς κοινότητας, προσβλέποντας, είτε στην επιβολή τετελεσμένων, είτε στην ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της ενόψει μιας πιθανής συνολικής διαπραγμάτευσης για την υφαλοκρηπίδα της Αν. Μεσογείου. Πως θα αντιδράσει όμως σε περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση , υπό τις παρούσες συνθήκες και τη δαμόκλειο σπάθη του τουρκικού casus belli, προχωρήσει στην ιστορική απόφαση της επέκτασης των χωρικών υδάτων από τα 6 ν.μ. στα 12 , όπως το ζήτημα αυτό τίθεται σήμερα και μάλιστα μετ΄ επιτάσεως, από πολιτικές παρατάξεις διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών προσανατολισμών; Πάντα, παρόμοιες ιστορικές αποφάσεις, που αφορούν την ειρήνη, με όλες τις συνέπειες της ή τον πόλεμο, με όλες τις συνέπειες του, οι πολιτικοί ηγέτες , που γνωρίζουν πολύ καλά τις μυστικές διπλωματικές διεργασίες, την πολεμική διαθεσιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων και τις δυνατότητες τους και άλλα στοιχεία που προφανώς όλοι εμείς τα αγνοούμε(και καλώς τα αγνοούμε), τις λαμβάνουν μέσα στην απόλυτη μοναξιά τους. Συνομιλούν μόνον με την Ιστορία. Όπως και συνομίλησαν με την ιστορία οι Έλληνες πολιτικοί , ιδιαίτερα αυτοί που χειρίστηκαν ελληνοτουρκικές κρίσεις, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, , των οποίων βεβαίως τον πατριωτισμό ουδείς Έλληνας πολίτης μπορεί να αμφιβάλει , και δεν άσκησαν στην διάρκεια της πρωθυπουργικής θητείας τους, το αναφαίρετο δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων.

Σήμερα που και πάλι τίθεται το ζήτημα της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων, και μάλιστα μετ΄ επιτάσεως, από πολιτικές παρατάξεις διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών προσανατολισμών, θα πρέπει να ασφαλώς να αναλογιστούμε κατά πόσον μια τέτοια κίνηση εκ μέρους της Ελλάδας θα κλιμακώσει, έτι περαιτέρω, την ήδη τεταμένη κατάσταση, υπεύθυνη για την οποία είναι η Τουρκία , όπως τουλάχιστον επικοινωνιακά της καταλογίζει η διεθνής κοινότητα. Και κατά πόσον μπορεί να υποστηρίξουμε επιχειρησιακά, επί του πεδίου, αυτήν την απόφαση μας, με δεδομένο το καθεστώς του τουρκικού casus belli.

Να έχουμε υπ΄όψιν όμως και μερικά «ιστορικά δεδομένα» και «παραμέτρους» του Διεθνούς Δικαίου. Όπως: Η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ δεν είναι χωρικά ύδατα και δεν αποτελούν τμήμα της επικράτειας. Είναι περιοχή στην οποία το παράκτιο κράτος δεν ασκεί κυριαρχία αλλά πολύ συγκεκριμένα κυριαρχικά δικαιώματα. Για να συμβεί δε αυτό, πρέπει οι θαλάσσιες αυτές ζώνες να οριοθετηθούν, όπως προβλέπει η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (ΔΣΔΘ), με συμφωνία μεταξύ των γειτονικών κρατών ή με συνδιαλλαγή, διαιτησία ή δικαιοδοτική διαδικασία. Χωρίς οριοθέτηση τα συγκεκριμένα κυριαρχικά δικαιώματα δεν μπορούν να ασκηθούν πλήρως, ενώ έως ότου συντελεστεί η οριοθέτηση, τα γειτονικά κράτη οφείλουν να προβαίνουν με καλή πίστη σε πρακτικές διευθετήσεις που δεν παρεμποδίζουν την τελική οριοθέτηση.

Είναι επίσης άλλο πράγμα τα «απώτερα όρια» της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ που ορίζει ένα κράτος με εθνικό του νόμο, όπως κάναμε με τον ν. 4001/2012, εφαρμόζοντας χωρίς καμία έκπτωση τις αρχές της ίσης απόστασης / μέσης γραμμής και της πλήρους επήρειας όλων των νησιών, και άλλο η τελική οριοθέτηση με διεθνή σύμβαση που περιέχει συμβιβασμούς και διευθετήσεις, όπως έκανε η Ελλάδα με την Ιταλία και την Αίγυπτο, ή με διεθνή δικαιοδοτική κρίση, όπως έκανε παλιότερα η Λιβύη με την Τυνησία ή τη Μάλτα.Το ίδιο ισχύει με άλλες ακόμη πιο κρίσιμες έννοιες του διεθνούς δικαίου, όπως αυτή της «επίθεσης» και των «αντιμέτρων» που μπορεί να ληφθούν από το κράτος που βλάπτεται.

Η Ελλάδα γνωρίζει πολύ καλά πόσο αυστηρά ρυθμίζεται από το διεθνές δίκαιο το ζήτημα της χρήσης ή της απειλής χρήσης βίας. Έχει προμετωπίδα της πολιτικής της τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου, αναζητεί και επιτυγχάνει συμμαχίες και καταγγέλλει διεθνώς, από το 1994, το τουρκικό casus belli σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, όπως και έχει δικαίωμα να το κάνει. Είναι ώρα όμως να ανακοινώσουμε τώρα την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια ; Θα δώσουμε αυτή τη στιγμή την ευκαιρία στον νέο-σουλτάνο να μας παρασύρει στον επικίνδυνο χορό της μισαλλοδοξίας και του άκρατου εθνικισμού; Τούτες τις ώρες της επιθετικότητας και προκλητικότητας που επιδεικνύει ο αυτοανακηρυχθείς σε ηγέτη του πολιτικού Ισλάμ οφείλουμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι, αποφασιστικοί, «πανέτοιμοι για όλα», αλλά κυρίως ενωμένοι. Ας μην αρχίσουμε πάλι τα εμφιλιοπολεμικά: «ενδοτικοί και ανένδοτοι» και υψώσουμε εμπρηστικές φωνές «αντεκδίκησης». Ας μην κάνουμε δώρο στον εχθρό αυτό που επιζητά με επιμονή: το κατακερματισμένο φρόνημα, τον διχασμό μας.