Ένα παραθαλάσσιο όνειρο...
Είναι
κατά βάση ψυχολογικό: Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος και μετά… τέρμα. Το
καλοκαίρι τελειώνει (και) επισήμως τότε, με τον ενθουσιασμό μας να
παίρνει το μονοπάτι της φυγής και μέχρι να φτάσει στο τέλος του να έχει
μετατραπεί σε γλυκιά κατάθλιψη.
Ελάτε, παραδεχτείτε το: κάπως έτσι
δεν είναι όταν το ημερολόγιο δείχνει τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου
και ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τον 9ο μήνα του έτους (και ειδικά όταν
αυτό το έτος
είναι το 2020….);
Μεταξύ μας, έτσι είναι: η
πιο αγαπημένη εποχή του χρόνου μάς αποχαιρετά και μαζί χάνονται και οι
αναμνήσεις που δημιουργήσαμε, ακόμα και στο πιο ιδιαίτερο καλοκαίρι των
τελευταίων πάρα πολλών ετών, με τους περιορισμούς και το φόβο που
«γεννά» η πανδημία του κορωνοϊού.
Επομένως, έφτασε η στιγμή να παραδοθούμε στην αγκάλη του φθινοπώρου, σωστά;
Βασικά, ξέρετε κάτι; Λάθος:
στη Μηλίνα Πηλίου το καλοκαίρι σχεδόν τώρα… ξεκινά, καθώς οι θερινοί
μήνες παρατείνονται για λίγο και «καβαλούν» μ’ ευκολία τον Σεπτέμβρη-
ενίοτε και τον Οκτώβρη, καιρού θέλοντος.
Ποια
είναι, όμως, η Μηλίνα; Η πρώτη απάντηση μοιάζει κοινότοπη και αρκετά
απλοποιημένη, όμως αγγίζει απόλυτα την αλήθεια: ένα επίγειος παράδεισος
στα νότια του Πηλίου, που σαν άλλη Σειρήνα παίζει το μαγευτικό της
τραγούδι και προσκαλεί τον επισκέπτη να παραδοθεί.
Ένα
παραθαλάσσιο χωριό που διατηρεί- παρά το γεγονός πως υπό… νορμάλ
συνθήκες σφύζει από ζωή- ακέραιο τον παραδοσιακό χαρακτήρα του, γεμάτο
μικρούς, μαγευτικούς κολπίσκους σε ολόκληρη την ακτογραμμή του, με νερά
που θεωρούνται από τα πιο καθαρά ολόκληρης της Ελλάδος (αν όχι τα πιο
καθαρά της χώρας μας).
Πέραν
της υπέροχης θάλασσας, ωστόσο, η Μηλίνα παρουσιάζει και ιστορικό
ενδιαφέρον: στο φυσικό της λιμάνι, στο Βαλτούδι, βρίσκεται ο
παραδοσιακός οικισμός του Αγίου Ανδρέα. Εκεί υπάρχουν τα ερείπια της
αρχαίας πόλης των Ολιζών, η οποία ανήκε στο βασίλειο του Φιλοκτήτη, που,
σύμφωνα με τον Όμηρο, έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο παρέχοντας
σημαντική βοήθεια (απέστειλε καράβια και πληθώρα από τοξότες).
Στα
καταγάλανα νερά της Μηλίνας μπορεί κανείς να κολυμπήσει, προφανώς, να
ψαρέψει, να κάνει θαλάσσια σπορ αν είναι φαν, ενώ όταν τελειώσει με όλ’
αυτά και η πείνα του φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, έχει την επιλογή να
πάει σε κάποιο από τα ταβερνάκια και να φάει εύγευστο φρέσκο ψάρι.
Φυσικά,
μιας και μιλάμε για ένα παραθαλάσσιο χωριό σπάνιας ομορφιάς, η μέρα
σχεδόν επιβάλλεται να ολοκληρωθεί με έναν περίπατο στα στενά και τους
δρόμους της Μηλίνας, για να ηρεμήσει το μυαλό και να ζεσταθεί η καρδιά.
Αν
φτάσετε μέχρι εκεί, αξίζει να μεταβείτε και σε ένα από τα δύο μικρά
νησάκια που βρίσκονται ακριβώς απέναντι, τον Αλατά και την Πρασούδα.
Στον Αλατά βρίσκεται το εκθαμβωτικό μοναστήρι των Αγίων Σαράντα ενώ
στην Πρασούδα το βυζαντινό μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής.
Επομένως,
τώρα πια ξέρετε: η Μηλίνα προσφέρει όλα όσα επιζητεί κάποιος από έναν
«ατόφιο» καλοκαιρινό προορισμό, όμως έχει κάτι που δύσκολα μπορείς να το
βρεις αλλού. Μπορείτε να φανταστείτε σε τι αναφερόμαστε;
Ακριβώς: το καλοκαίρι εκεί τώρα αρχίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου