Τριάντα χρόνια πριν η Λίβερπουλ έπαιρνε το 18ο πρωτάθλημα της, τελευταίο πριν έρθει το 19ο του ... 2020 και ο Γιάννης Φιλέρης θυμάται τον Τζον Μπαρνς, σύμφωνα με τον Πίτερ Μπίρτσλι "καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου" εκείνη την εποχή!
Για τους φίλους της Λίβερπουλ, από την περασμένη Πέμπτη, όλα
είναι διαφορετικά. Η κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ ξόρκισε τις κατάρες, έκλεισε τον κύκλο της μεγάλης προσμονής των 30 ετών και η ιστορία αποκαθίσταται σταδιακά. Ναι, τριάντα χρόνια είναι πάρα πολλά, δυο-τρεις γενιές φιλάθλων μεγάλωσαν με τη Λίβερπουλ να ψάχνει εναγωνίως να συναντήσει το παρελθόν της και έπρεπε να φτάσουμε στο 2020, εν μέσω κορονοϊού και άδειων εξεδρών για να έρθει ο πολυπόθητος τίτλος.
Ο Γιούργκεν Κλοπ έβαλε τα κλάματα όταν κλήθηκε να εκφράσει τα συναισθήματά του μπροστά στις κάμερες ενώ στο τηλεοπτικό παράθυρο βρισκόταν ο Κένι Νταλγκλίς. Κι αν τη Λίβερπουλ κάτι την κάνει να ξεχωρίζει είναι η βαριά ιστορία της, που πολλές φορές καταπλάκωνε τα όνειρα των πραγματικά μεγάλων ομάδων που είχε αυτά τα τριάντα χρόνια. Η τελευταία που' χε πάρει το πρωτάθλημα, πριν από την φετινή του Μο Σαλάχ, του Σαντιό Μανέ, του Βίρτζιλ Βαν Ντάικ, του Μπόμπι Φιρμίνιο και των άλλων "παιδιών του Κλοπ" ήταν εκείνη του 1990. Με πρωταγωνιστή τον Τζον Μπαρνς, ίσως τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, εκείνη την εποχή!
Η φράση ανήκει στον Πίτερ Μπίρτσλι, τον διάδοχο του Κένι Νταλγκλίς στο Άνφιλντ (φόρεσε το νο 7 στην πλάτη, με μεγάλη επιτυχία μάλιστα) που όταν τον είχαν ρωτήσει για την καλύτερη ενδεκάδα της ζωής του, διαλέγοντας τον Μπαρνς, για το αριστερό άκρο της επίθεσης, σχολίασε: "Ο καλύτερος παίκτης με τον όποιο αγωνίστηκα μαζί, χωρίς άλλη κουνέντα. Για τρία-τέσσερα χρόνια, στα τέλη της δεκαετία του 80, ο Τζον ήταν ίσως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Ο κόσμος έχει στο μυαλό του τις όχι και τόσο μεγάλες εμφανίσεις του με την Εθνική Αγγλίας, εκεί όμως απλά δεν είχε την ελευθερία να κάνει αυτό που ήθελε. Στη Λίβερπουλ, ο Κένι Νταλγκλίς, συνήθιζε να του λέει "πήγαινε εκεί που είναι η μπάλα και απόλαυσέ το". Στην Εθνική ήταν περιορισμένος στα αριστερά και με αλλαγές στα μαρκαρίσματα, ο δεξιός μπακ μπορούσε να τον αναχαιτίσει. Δείτε το γκολ που πέτυχε στο Μαρακανά, όταν ξεκίνησε από αριστερά, συνέκλινε προς τον άξονα και κατέστρεψε κάθε αμυντική προσπάθεια της Βραζιλίας. Ποτέ, όμως, στην Εθνική Αγγλίας δεν είχε αυτή την ελευθερία..."
Εντάξει, ο Μπίρτσλι έχει μια δόση υπερβολής στα λόγια του, αν αναλογιστούμε ότι στα τέλη της δεκαετίας του 80, υπήρχαν τεράστιες μορφές και κυρίαρχος όλων δεν ήταν άλλος από τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ωστόσο δεν είναι καθόλου ...εκτός θέματος, να εκθειάζει τον γεννημένο στη Τζαμάικα προικισμένο ποδοσφαιριστή. Όσοι θυμούνται τη Λίβερπουλ στα τελειώματα των 80's και σίγουρα έχουν στο μυαλό τους τις τρομερές εμπνεύσεις του αριστεροπόδαρου κατά συνθήκη ακραίου, χωρίς συγκεκριμένη θέση, όμως, μέσα στο γήπεδο.
Και αν απορείτε ποιο είναι το γκολ που μνημονεύει ο Μπίρτσλι, θα πρέπει να πάμε ακόμη πιο πίσω, στο 1984 σε ένα φιλικό Βραζιλίας-Αγγλίας στο Μαρακανά, όταν ο Μπαρνς με μαλλί αφάνα (κι ενώ ακόμη έπαιζε στην Γουότφορντ) έκανε το εξής αριστούργημα:
Αυτή η μοναδική ικανότητα του Τζον Μπαρνς να κρατάει την μπάλα στα πόδια του, να ντριπλάρει όποιον και όπως ήθελε, να δημιουργεί και να σκοράρει ήταν μια ευλογία για την τρομερή ομάδα της Λίβερπουλ τη σεζόν 1987-88 (μια από τις καλύτερες όλων των εποχών στην Αγγλία) και σίγουρα την ... τελευταία πρωταθλήτρια (πριν από την φετινή ομάδα) όταν και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας (22 γκολ) και καλύτερος ποδοσφαιριστης στην Αγγλία! Η συγκυρία του αποκλεισμού των "κόκκινων" από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις του στέρησε μια μεγαλύτερη καταξίωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όσοι τον πρόλαβαν, όμως, στα δέκα χρόνια που έπαιξε στη Λίβερπουλ, δεν τον ξεχνούν. Γι αυτό και το όνομά του συμπεριλαμβάνεται σχεδόν πάντα, όταν γίνεται μια αναφορά στους 11 κορυφαίους ποδοσφαιριστές που έπαιξαν πότε στο Άνφιλντ.
Ναι ο Μπαρνς είναι εφάμιλλος του Κένι Νταλγκλίς, του Ιαν Ρας, του Κέβιν Κίγκαν, του Στίβεν Τζέραρντ. Αλλα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο άνθρωπος που έσπρωξε τον Τζον Μπαρνς στο ποδόσφαιρο ήταν ο πατέρας του Κέν, συνταγματάρχης του στρατού της Τζαμάικας (αν και ο ίδιος καταγόταν από το Τρίνινταντ-Τομπάκο, έγινε Τζαμαϊκανός, όπως ήταν η σύζυγος και μητέρα του Τζον, Φράνσις Τζιν Χιλ) και ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής (κάποια στιγμή και αρχηγός της Εθνικής Ομάδας). Ο νεαρός Μπαρνς μεγάλωσε στη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στη Τζαμάικα, με στρατιωτική πειθαρχία και παίζοντας ποδόσφαιρο. Όταν έγινε 12 ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο Λονδίνο, καθώς ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός ακόλουθος της τζαμαϊκανής πρεσβείας.
Το μάτι του ταξιτζή!
Ο μικρός Τζον άρχισε να παίζει μπάλα σε διάφορες ερασιτεχνικές ομάδες και το 1981 πρωταγωνιστούσε στο ανεξάρτητο πρωτάθλημα της Middlesex League. Ένας οδηγός ταξί τον βλέπει και τρίβει τα μάτια του. Είναι φανατικός οπαδός της Γουότφορντ και φίλος του προπονητή Γκρέιαμ Τέιλορ στον οποίο εκμυστηρεύεται την "ανακάλυψή" του. Στις 5 Σεπτεμβρίου, ο Μπαρνς, παίζει για πρώτη φορά στην Β Εθνική της Αγγλίας, μπαίνοντας σαν αλλαγή στο ισόπαλο 1-1 εναντίον της Όλνταμ.
Ο Τέιλορ καταλαβαίνει αμέσως ότι ο ταξιτζής είχε απόλυτο δίκιο. Θα εμπιστευτεί πολύ γρήγορα το νεαρό άσο. Πολλά χρόνια αργότερα (το 1993) σε ένα αγώνα της Εθνικής Αγγλίας με το Σαν Μαρίνο, ένας Άγγλος οπαδός θα εξαπολύσει ρατιστικό οχετό εναντίον του Μπαρνς. Ο Τέιλορ, που ήταν εκλέκτορας της Αγγλίας, τον ακούει και του βάζει αμέσως "πάγο": "Μιλάς για ένα άνθρωπο. Πρόσεξε τη γλώσσα σου..." είναι η φράση που μεταφέρεται και μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης...
Ο Μπαρνς θα γίνει γρήγορα βασικός στη Γουότφορντ (12 γκολ) που θα ανέβει από την Β Εθνική και την επόμενη σεζόν, θα τερματίσει δεύτερη στη μεγάλη κατηγορία, πίσω από τη Λίβερπουλ! Το 1984 θα παίξει στον τελικό του Κυπέλλου, αλλά θα ηττηθεί από την Έβερτον με 2-0.
Το λάθος του σερ Άλεξ
Το καλοκαίρι του 1987, ο Τέιλορ μετά από μια 10ετία στη Γουότφορντ αποδέχεται την πρόταση της Άστον Βίλα και αλλάζει κλαμπ. Ο Μπαρνς που είναι ήδη το μεγάλο όνομα της ομάδας (233 συμμετοχές, 56 γκολ), έχει γίνει και μέλος της Εθνικής Αγγλίας, στα 24 του χρόνια βγαίνει στην αγορά. Ο Αλεξ Φέργκιουσον, που ακόμη δεν έχει γίνει σερ, βρίσκεται ένα χρόνο στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η πρώτη ομάδα που ενδιαφέρεται για τον Μπαρνς, μετά από παρέμβαση του νέου προπονητή της Γουότφορντ, Ντέιβιντ Μπάσετ, ο οποίος έρχεται σε επαφή με τον Φέργκιουσον.
Ο Σκωτσέζος μάνατζερ θα προτιμήσει τελικά τον Δανό Γέσπερ Όλσεν. Αργότερα, θα παραδεχόταν το λάθος του. Ο Όλσεν έφυγε από την Γιουνάιτεντ το 1988, ο Μπαρνς ήταν από τους πρωταγωνιστές της Λίβερπουλ που συνέχιζε να κυριαρχεί και η Μάντσεστερ θα περίμενε μέχρι το 1993, για να πάρει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 26 χρόνια!
Ο ίδιος ο Μπαρνς δηλώνει άγνοια για όλα αυτά, τονίζοντας ότι δεν είχε κανένα ενδοιασμό για την επόμενη ομάδα του. Είχε διαλέξει εξ αρχής.
Η Λίβερπουλ θα δαπανήσει 900.000 λίρες για να πάρει τον Μπαρνς από την Γουότφορντ. Ήταν το καλοκαίρι που ο Ιαν Ρας έναντι 3.5 εκατομμυρίων πήγαινε στη Γιουβέντους και ο Νταλγκλίς έπαιρνε ακόμη τον Πίτερ Μπίρτσλι από την Νιούκαστλ και τον Ρέι Χάουτον από την Οξφορντ. Νωρίτερα (τον Ιανουάριο) είχε πάρει και τον Τζον Ολρντριτζ (επίσης της Όξφορντ). Ο Νταλγκλίς (ούτε αυτός είχε γίνει ακόμη σερ, για την ακρίβεια μάλιστα ήταν παίκτης-προπονητής της Λίβερπουλ) βλέπει στο πρόσωπο του Μπαρνς έναν έξοχο ποδοσφαιριστή που ... στη θεωρία δεν ταίριαζε με τη φιλοσοφία της ομάδας του: "Κάποιοι εξεπλάγησαν γιατί διαλέξαμε ένα παίκτη που ξεχώριζε για τις ατομικές ικανότητές του, σε μια Λίβερπουλ, η οποία βασιζόταν πάντα στην ομαδική της λειτουργία. Ήξερα όμωψς ότι μπορούσε να ταιριάξει μαζί μας. Τον θαύμαζα για αρκετό καιρό. Γνωρίζαμε την ταχύτητά του, την ικανότητά να ντριπλάρει, όμως δεν ήταν μόνο το σχεδόν τέλειο παιχνίδι του στο ένας εναντίον ενός. Εκείνη την εποχή έκανε τις καλύτερες σέντρες στη Βρετανία. Ήξερα ότι όλα αυτά μπορούν να προσαρμοστούν στην ομαδική προσπάθεια της Λίβερπουλ".
Ο Τζον προσαρμόστηκε αμέσως. Ποτέ δεν αρνήθηκε να γυρίσει πίσω για να βοηθήσει στην άμυνα, ήταν άριστος στις αντεπιθέσεις, μας έκανε όλη τη δουλειά που θέλαμε. Όταν παίζαμε με τη Γουότφορντ, μας εντυπωσίαζε πάντα. Στο δικό μου μυαλό υπήρχε πάντα η βεβαιότητα ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγάλο όπλο της ομάδας μας. Δεν είχα ... άδικο"
Ναι, ο Νταλγκλίς δεν είχε άδικο. Η τετράδα Μπίρτσλι, Χάουτον, Ολντριτζ και Μπαρνς κάνει θαύματα στην σεζόν 1987-88, όταν η Λίβερπουλ παίζει υπερηχητικό ποδόσφαιρο και κατακτάει το πρωτάθλημα κάνοντας μόλις 2 ήττες (26 νίκες και 12 ισοπαλίες ο υπόλοιπος απολογισμός της) σε 40 αγώνες (γκολ 87-24)! Είχε 90 βαθμούς έναντι 81 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και 73 της Νότιγχαμ. Στα πρώτα 29 ματς της σεζόν είναι αήττητη...
Το ματς με τη Φόρεστ στις 13 Απριλίου 1988, τελειώνει με ... 5-0 υπέρ της Λίβερπουλ, που κάνει το ντέρμπι κορυφής να μοιάζει με προπόνηση. Ο αγώνας θεωρείται ένας από τους καλύτερους που έχει δώσει ποτέ η ομάδα του Άνφιλντ! Δείτε το βίντεο και απολαύστε μια πραγματικά συγκλονιστική ομάδα. Στη φάση του τέταρτου γκολ με τον Τζον Μπαρνς να εκθέτει τους αμυντικούς της Νότιγχαμ και τον Μπίρτσλι να κάνει το 4-0, το κοπ πάει ... πέρα-δώθε από τον ενθουσιασμό του.
"Είναι ένα από τα καλύτερα ματς που έχω δει στην ζωή μου" ομολόγησε μετά, ένας από τους πιο σπουδαίους Άγγλους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, Τομ Φίνεϊ, που συνέκρινε την Λίβερπουλ με τις καλύτερες ομάδες της Βραζιλίας!
Το καταπληκτικό πάσινγκ γκέιμ (σήμα κατατεθέν της φιλοσοφίας του Μπομπ Πέισλι και φυσικά του Κένι Νταλγκλίς) κάνει τη Λίβερπουλ αχτύπητη. Ο Μπαρνς γίνεται αμέσως ένας από τους βασικούς πυλώνες της ομάδας, σκοράρει 15 γκολ και είναι δεύτερος σκόρερ πίσω από τον Τζον Όλντριτζ (29 γκολ). Θα χάσουν την ευκαιρία για το νταμπλ καθώς στον τελικό του Κυπέλλου, η Γουίμπλετον κάνει τη μεγάλη έκπληξη (1-0) κι αφού ο Όλντριτζ αστοχεί σε πέναλτι!
Το δράμα του 1989
Η Λίβερπουλ είναι φαβορί, πλέον και για την επόμενη χρονιά. Η επιστροφή του Ρας από τη Γιουβέντους κάνει ακόμη πιο δυνατή την ομάδα, όμως η καταστροφή του Χίλσμπορο διαλύει τα πάντα. Ο ημιτελικός Κυπέλλου με τη Νότιγχαμ αρχίζει, αλλά δεν τελειώνει ποτέ, καθώς 95 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από ασφυξία. Συνθλίβονται στα κάγκελα της εξέδρας της εστίας πίσω από τον Μπρους Γκρόμπελαρ. Ένας ακόμη θα ξεψυχήσει λίγες μέρες αργότερα. Το χειρότερο: ένα σύστημα ολόκληρο, καθώς έχει αποδειχθεί ανίκανο να διαχειριστεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, κατηγορεί ασύστολα τους οπαδούς. "Οι χούλιγκαν φταίνε για όλα" είναι η ευκολη δικαιολογία. Θα περάσουν τρεις σχεδόν δεκαετίες μέχρι οι ψυχές των 96 νεκρών να βρουν δικαίωση.
Ο Μπαρνς όπως και όλοι οι ποδοσφαιριστές της Λίβερπουλ είναι συγκλονισμένοι. Παρακολουθούν τις κηδείες των νεκρών οπαδών, συμμετέχουν στο πένθος της πόλης. Θα αρνηθεί ακόμη και την πρόσκληση στην Εθνική Αγγλίας, για να παραβρεθεί σε κηδείες φιλάθλων.
Ακόμη κι έτσι η Λίβερπουλ είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού. Στο τελευταίο ματς της χρονιάς της αρκεί και η ισοπαλία, για να στεφθεί πρωταθλήτρια. Το 90λεπτο έχει συμπληρωθεί. Ο Μπαρνς χάνει προς στιγμήν τη μπάλα, την ξανακερδίζει αλλά αντί να πάει προς το κόρνερ για να κερδίσει το χρόνο, αποφασίζει να επιτεθεί. Προσπαθεί να ντριπλάρει (από τη δεξιά πλευρά μάλιστα) τον Ρίτσαρντσον, χωρίς επιτυχία. Η μπάλα πάει στον τερματοφύλακα της Άρσεναλ, που ξεκινάει την τελευταία επίθεση. Η κόντρα πάνω στον Νικολ, θα βγάλει τον Μίκι Τόμας μόνο του μπροστά από τον Γκρόμπελαρ. Ένα άγγιγμα στην μπάλα και ο πιο επικός τίτλος στην ιστορία των κανονιέρηδων υπογράφεται στις καθυστερήσεις με αυτό το μαγικό 0-1.
Ο Μπαρνς έχει κάνει λάθος και το ξέρει. Η Λίβερπουλ θα αρκεστεί, εν τέλει, στο Κύπελλο του 1989 νικώντας στον τελικό την Έβερτον με 3-2 στην παράταση. Η αιώνια αντιπαλος της πόλης, είχε ισοφαρίσει ακριβώς στην εκπνοή της κανονικής διάρκειας. Θα υποκύψει με το τρίτο γκολ του Ιαν Ρας, από μια υπέροχη σέντρα του Μπαρνς..
Τα κάνει όλα και ... βάζει 22 γκολ!
Η χρονιά του Τζον Μπαρνς είναι αυτή που ακολουθεί. Είναι, πλέον, 27 ετών και έτοιμος να γίνει ο απόλυτος ηγέτης της Λίβερπουλ. Ο δεύτερος μαύρος παίκτης στην ιστορία της ομάδας (ο πρώτος ήταν ο Χάουαρντ Γκέιλ) δεν είχε πάντα την απόλυτη αποδοχή. Στην πρώτη του σεζόν, η κυρία που σέρβιρε τσάι στις προπονήσεις τον προσπερνούσε ... σχεδόν επιδεικτικά. Οπαδοί της ομάδας έστελναν γράμματα στη διοίκηση να μη γίνει η μεταγραφή λόγω του χρώματός του. Ο ρατσισμός ήταν κάτι που αντιμετώπισε θαρραλέα σε όλη του τη ζωή. Και τότε στη δεκαετία του 80 όλα ήταν πιο "άγρια" στα γήπεδα της Αγγλίας. Αυτή τη μάχη ο Μπαρνς τη δίνει ακόμη και τώρα. Όποτε του δοθεί η ευκαιρία, δεν χαρίζεται σε κανέναν
Τα μαγικά αγγίγματα της μπάλας και η εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Νταλγκλίς ανάγκασε τους πάντες να του βγάλουν το καπέλο. Γίνεται αγαπημένος της εξέδρας. Ο Digger όπως τον φωνάζουν (από τον Digger Barnes, χαρακτήρα της σαπουνόπερας Ντάλας, που έκανε θραύση εκείνη την εποχή) έχει προσαρμοστεί πλήρως σε αυτά που ήθελε ο Νταλγκλίς.
Θα σκοράρει 22 γκολ και θα αναδειχθεί, χωρίς αντίπαλο σχεδόν, παίκτης της χρονιάς στο νησί: "Έκανα πράγματα που ήθελα. Στη Γουότφορντ ο Τέιλορ είχε τον απόλυτο έλεγχο στις κινήσεις μας. Στη Λίβερπουλ, ο Νταλγκλίς δεν είχε αυτή τη φιλοσοφία, μας άφηνε ελεύθερους στις κινήσεις μας. Φυσικά είχαμε ένα σχέδιο. Μια τακτική. Ο Κένι άλλαξε τη σκέψη με την οποία βγαίναμε στην επίθεση. Μας απελευθέρωσε και παίξαμε ωραιο ποδόσφαιρο" δήλωνε μερικά χρόνια αργότερα.
Η Λίβερπουλ επανέρχεται στους τίτλους, κερδίζοντας τον τίτλο έχοντας +9βαθμούς από τη δεύτερη Αστον Βίλα (23 νίκες, 10 ισοπαλίες, 5 ήττες, τέρματα 78-37) με τον Μπαρνς να κάνει όργια. Βάζει υπέροχα γκολ, όπως το φάουλ εναντίον της Άρσεναλ στο 2-1 του Άνφιλντ (δείτε το στο 7:23 του βίντεο) σε ένα ματς, που χάνει και πέναλτι
Ο 18ος τίτλος στην ιστορία της μεγάλης ομάδας του Λίβερπουλ ήταν ο 7ος μέσα στην 10ετία. Τίποτε δεν προδίκαζε ότι θα ακολουθούσαν τριάντα χρόνια για να έρθει ο 19ος. Ούτε ο Τζον Μπαρνς μπορούσε να σκεφτεί ότι εκείνη η σεζόν θα ήταν η κορυφαία της καριέρας του. Περίμενε πως και πως τα χρόνια που θα ακολουθούσαν για να παίξει ακόμη καλύτερη μπάλα. Να πάρει κι άλλους τίτλους. Ίσως και να έπαιζε στην Ευρώπη, αν της το επέτρεπε κάποια στιγμή η ΟΥΕΦΑ...
Οι spicy boys και ο Γκάρακερ
Ο Μπαρνς έβαλε άλλα 16 γκολ τη σεζόν 1990-91 όταν η Άρσεναλ πήρε τον τίτλο. Ο τραυματισμός του τον πήγε πολύ πίσω, καθώς έχασε όλη σχεδόν την επόμενη περίοδο και δεν ήταν παρών στην κατάκτηση του Κυπέλλου το 1992, όταν η Λίβερπουλ νίκησε την Σάντερλαντ με 2-0 χάρη στα γκολ του Ιαν Ρας και του Μικι Τόμας (ναι, ναι του σκόρερ της Άρσεναλ στο σημαδιακό ματς του 1989).
Η έναρξη της πρέμιερ λιγκ βρίσκει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε ρόλο οδηγού του αγγλικού ποδοσφαίρου, η Λίβερπουλ αρχίζει και υποχωρεί. Ο Μπαρνς έρχεται σε κόντρα με τον Γκρέιαμ Σούνες, που σύμφωνα με τον Ρόμπι Φάουλερ "πίστευε ότι τα ψωμιά του Τζον είχαν τελειώσει. Εμείς πάλι, που τον βλέπαμε στις προπονήσεις πιστεύαμε πως όχι..."
Η αλήθεια είναι ότι οι τραυματισμοί τον πήγαν πίσω, κυρίως στην ταχύτητα και την έκρηξη. Η μετατόπιση του σε ρόλο επιτελικού μέσου, ωστόσο, τον έκανε ακόμη πιο δημιουργικό. Το 1995 παίρνει τον τελευταίο τίτλο του με τη Λίβερπουλ. Έχει ήδη γίνει ηγέτης μιας νεανικής ομάδας (προπονητής ο Ρόι Έβανς) στην οποία ξεχωρίζουν ο Στιβ Μακμάναμαν, ο Τζέιμι Ρένκναπ και Ρόμπι Φάουλερ. Αυτοί οι τρεις μαζί με τους Πολι Ινς και Στιβ Κόλιμορ, είναι οι ... περίφημοι spicy boys της Λίβερπουλ, που ένα χρόνο αργότερα χάνουν στον τελικό του FA Cup από τη Γιουνάιτεντ με το γκολ του Καντονά.
Η σεζόν 1996-97 είναι η τελευταία του στο μεγάλο λιμάνι. Στιρς 13 Αυγούστου 1997 μένει ελεύθερος, μετά από 10 χρόνια, 407 αγώνες και 108 γκολ.
Η συνέχεια της καριέρας του ήρθε στη Νιούκαστλ όταν αντάμωσε ξανά με τον Κένι Νταλγκλίς. Όταν ο king Kenny έφυγε για να τον αντικαταστήσει ο Ρουντ Γκούλιτ, ο Μπαρνς δεν είχε ... όρεξη, πλέον. Μεταγράφηκε στη Τσάρλτον τον Φεβρουάριο του 1999, έπαιξε 11 ματς και ανακοίνωσε ότι σταματάει το ποδόσφαιρο μετά από μια 20ετία.
Ο Τζίμι Γκάρακερ, ο μετέπειτα εμβληματικός αρχηγός της Λίβερπουλ, ήταν 18 ετών όταν έπαιξε για πρώτη φορά στη Λίβερπουλ. Ακόμη και τώρα, έχει να λέει για την εμπειρία του να προπονείται και να παίζει μαζί με τον Τζον Μπαρνς
"Από άποψη τεχνικής είναι ο καλύτερος παίκτης με τον οποίο αγωνίστηκα. Ήταν εξαιρετικός και με τα δύο πόδια. Νομίζω το ίδιο σπουδαίος είτε με το δεξί, είτε με το αριστερό. Είναι επίσης ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που έχω δει στα τελειώματα των φάσεων, συμπεριλαμβανομένων και των Τόρες, Φάουλερ, Όυεν. Ο Μπαρνς ποτέ δεν σούταρε με όλη του τη δύναμη. Απλά έστελνε την μπάλα στη ... γωνία. Αν ρωτήσετε όλους τους παίκτες της μεγάλης Λίνβερπουλ και τους ρωτήσετε ποιος ήταν ο κορυφαίος συμπαίκτης τους, θα σας απαντήσουν ... με το ίδιο ονομαρεπώνυμο: Τζον Μπαρνς!
Ο Τομ Φίνεϊ ήταν μεγάλος θαυμαστής του: "Τέτοιοι παίκτες βγαίνουν μόνο μια φορά..."
Ε, πόσους έχετε δει να κάνουν τέτοια πράγματα μέσα στο γήπεδο;
ΥΓ: Στην εθνική Αγγλίας ο Τζον Μπαρνς αγωνίστηκε 79 φορές σκοράροντας 11 γκολ: "Αν μου το έλεγαν οι Σκωτσέζοι πρώτοι θα ... έπαιζα με την Σκωτία" είχε εξομολογηθεί κάποτε. Η αλήθεια είναι ότι στην Εθνική δεν τον εκμεταλλεύτηκαν όσο έπρεπε. Το 1986 πάντως παραλίγο να γυρίσει μόνος του το περίφημο ματς με την Αργεντινή. Μπήκε σαν αλλαγή στο 2-0 (όταν ο Μαραντόνα πέρασε ολόκληρη την αγγλική ενδεκάδα) και δημιούργησε το 2-1 με μια ωραία προσωπική προσπάθεια και σέντρα για την κεφαλιά του Γκάρι Λίνεκερ. Λίγο αργότερα σε μια ίδια φάση, ο Λίνεκερ δεν ... πρόλαβε την τελευταία στιγμή να ισοφαρίσει. Η σέντρα είχε φύγει πάλι από τα πόδια του Μπαρνς.
Δείτε κι αυτό το βίντεο (μπόνους στο τέλος μια τρομερή προσπάθεια του Μαραντόνα στο δοκάρι που είχε η Αργεντινή μετά το γκολ του Λίνεκερ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου